Yak is op zoek naar kortstondig geluk: “Toekomstplannen hebben we niet”
3 mei 2019
Ze staan niet elke dag op: echte rocksterren. Oliver Burslem, Elliot Rawson en nieuwste Yak-lid Vincent Davies, bewijzen dat ergens heel veel en tegelijkertijd heel weinig om geven, geen makkelijk kunstje is. Het enige wat ze hebben is hun onuitputbare drang om muziek te maken en tussendoor wat leuke tijden beleven. Voorafgaand aan hun concert in Eindhoven in april spraken we de Londense heren.
Pursuit Of Momentary Happiness is het nieuwste album van Yak, in februari uitgebracht via Universal Virgin EMI Records. Dat het album er nu moest komen, laat zanger ‘Oli’ een aantal keer merken. “Het label wilde een vette plaat en ik moest leveren. Dus dat is wat ik heb gedaan”, vertelt hij. “Aan de muziek zal het niet liggen.”
“Als muziek het niet wordt, ga ik de criminaliteit in”
Speelse arrogantie
Oli Burslem is moeilijk te lezen. Het ene moment kijkt hij heel ondeugend uit zijn felblauwe ogen, het andere moment schuifelt hij ongemakkelijk over zijn stoel en wisselt hij af met speelse arrogantie. Hij vertelt enthousiast over de enige broek die bassist Vincent Davies bezit en over hoe je bacon het best kunt eten. Ietwat serieus wordt hij alleen bij flink doorvragen naar zijn passie voor muziek. Het is de enige serieuze, constante factor in zijn leven. “Als dit niets wordt, heb ik geen leven meer”, zegt Burslem. Wat hij dan zou gaan doen? Lachend: “Crime.”
Voor Elliot Rawson en Vincent Davies geldt dat net zo. Mocht het niet lukken met Yak, zouden ze waarschijnlijk shitty baantjes nemen of de hele dag op de bank liggen, denken ze. De drang om wél succes te hebben is dus groot en urgent. In eerdere interviews gaven ze vaak aan te willen stoppen met de band. Inmiddels is dit geen optie meer voor ze – het alternatief is namelijk niet beter – en is de drive er weer bij alle drie. Rawson vertelt: “Ik begin nu te geloven dat we echt niet gaan stoppen binnenkort. We hebben geen toekomstplannen, maar muziek maken staat vast. Sinds Vincent erbij is en we aan het nieuwe album zijn gaan werken, zijn we gedreven er iets van te maken. We waren het nogal kwijt, maar hij zei dat we moesten focussen op muziek. Dat is wat we nu doen en blijven doen.”
Vincent Davies, de meest verlegen van de drie, moet gniffelen van wat Rawson zegt. “Ik was de katalysator voor goede dingen”, zegt hij. “Kun je het zo opschrijven alsof het lijkt dat Elliot dat heeft gezegd over mij?”
Roerige tijden
Pursuit Of Momentary Happiness heeft een rauwe en ouwe sound, alsof The Strokes en Bob Dylan een muzikale liefdesbaby kregen. Eerder noemden we de band al overdonderend. Dat is ook hoe zijn concert in Altstadt Eindhoven die avond aanvoelt: onderdeel zijn van iets groots, kijken naar mensen op een podium die minstens tien keer zo cool zijn als jij. Na het strakke, soms overweldigende, maar goed gedoseerde optreden, pakken de bandleden zelf hun spullen. Zanger Oli Burslem klimt na wat aanmoediging op een metershoge koffer die op het podium staat, waarna hij enorm theatraal zijn broek uittrekt en in onderbroek een toegift geeft aan het publiek dat is blijven plakken. Hij geniet zichtbaar van de aandacht.
“Het album moest dus wel echt goed zijn, wilde ik nog iets van mijn leven maken”
Dat Burslem een ontzettend toegewijde showman is, blijkt niet alleen uit zijn optreden, maar ook uit zijn persoonlijke leven. Tijdens het opnemen van het laatste album was hij een tijd dakloos. Hij en drummer Elliot Rawson leefden wild en zonder grenzen: auto’s om in te slapen en van bank naar bank. Burslem spreekt heel laconiek over deze periode in zijn leven. “Ik had toen niks. Ik had alleen muziek. Het album moest dus wel echt goed zijn, wilde ik nog iets van mijn leven maken. Tja, dingen gaan zoals ze gaan”, zegt hij terwijl hij met zijn ogen rolt en eindigt in een guitig lachje. Of hij weer helemaal is opgekrabbeld, blijft een beetje onduidelijk. Hij ziet er in ieder geval fris uit, voor zover rockers dat doen. Burslem heeft in ieder geval nergens spijt van. “Ik sta echt achter het album. Dit is mijn laatste kans. Het komt achteraf wel goed uit dat het zo is gegaan, want het is een goed verhaal. Dat helpt wel, als je een plaat wilt verkopen.”
Touren
Als de jongens niet in Londen zijn, is de band voornamelijk op tournee. De afgelopen drie maanden zaten ze samen in een busje te luisteren naar jazz van Terry Riley en de indiepop van Cate Le Bon. “Het mooiste aan touren is het zien van alle verschillende mensen die komen kijken. In andere steden langs huizen lopen en bedenken wat die mensen allemaal doen, vind ik wonderbaarlijk”, zegt Burslem dromerig over het leven onderweg.
De feestjes mogen we ook niet vergeten. “De vorige keer dat we in Eindhoven waren, gingen we naar een of ander gek feest waar we een uur voor moesten fietsen. Toen we ‘s ochtends wakker werden op de grond, hadden we geen idee waar we waren”, vertelt hij lachend, terwijl hij zijn tourmanager ook laat weten dat hij de lekkerste koffie tot nu toe te pakken heeft. Gaan ze vanavond ook feesten? “We zijn onlangs allemaal ziek geweest”, vertelt Rawson. “We doen eens braaf. Oli houdt het bij koffie.” Het imago en de geniepige lachjes van de drie doen anders vermoeden.
YAK speelt 19 mei als support van Foals in Paradiso en 23 juni op het Loose Ends Festival.
