Podcastserie: het verhaal van The Black Panther Party for Self-Defense
In tien afleveringen lichten we The Black Panther Party for Self-Defense uit. De politieke organisatiedie de Verenigde Staten in de jaren zestig en zeventig op hun kop zetten. Veertig jaar geleden kwam er een einde aan de partij, maar haar gedachtegoed en invloed hebben hun sporen achtergelaten in de maatschappij. De Zwarte Panters gingen de wereld over, meerdere leden werden in koelen bloede vermoord door de Amerikaanse overheid en de FBI benoemde de partij (die handelde uit zelfverdediging) tot de grootste bedreiging voor de binnenlandse veiligheid. Met alle bizarre gevolgen nadien.
Even berucht zijn de community services van de partij, zoals gratis ontbijtprogramma’s, hun gewapende opstand tegen racistische politieagenten en verzet tegen het bevooroordeelde juridische systeem in Amerika. En nog altijd relevant is het ideologische tienpuntenprogramma van de partij, met thema’s die nog steeds spelen. Het verhaal van deze partij is er een vol helden, boeven, schoonheid, geweld, tranen, liefde, moorden, trots, moed, onrecht, racisme, strijd, community en revolutie. Bovenal is het een verhaal dat, eigenlijk, niet te geloven is.
Podcasts Hieronder luister je alle podcasts via Anchor, tien afleveringen in totaal, en hier kun je al onze podcasts vinden op Spotify.
Joost Oomen: “Op Salina vonden ze mijn idee om vissen met poëzie te vangen helemaal niet zo vreemd”
Aan een plein dat is vernoemd naar het Zuid-Amerikaans land dat we eeuwenlang angstaanjagend uitgebuit hebben, staat een lekker afgetrapt pand vol creatievelingen. Met gangen vol vintage wielrenfietsjes, de hipstertrend die maar niet over lijkt te waaien. Overal papieren zakken van flitsbezorgers; de bedrijven waarin alle lelijkheid van de 21ste-eeuwse rijkdom samen is gekomen. Ergens tussendoor hupst Joost Oomen over de derde verdieping: de dichter, schrijver, muzikant, theatermaker en alleskunner van wie je zijn bestaan in je leven wilt hebben.
Nadat we in een minuscuul liftje zachtjes omhoog getakeld zijn, blijkt dat alles om ons heen later dit jaar gesloopt zal worden. Zo vertelt Oomen ons rondom het malen van de koffieboontjes, terwijl we plaatsnemen in de gemeenschappelijke ruimte. Dus voor iedereen die nog een dichter in huis wil: hij is van harte aan te raden. Zo vaak is Oomen trouwens niet thuis. Sterker nog: zijn agenda is ondertussen zo vol dat hij er sinds kort een manager op nahoudt die alles in goede banen moet leiden. Oomen is lekker bezig en biedt al een paar jaar tegengewicht aan de zwaarte van de Nederlandse literatuur. Hij schrijft licht in de duisternis en straalt als een regenboog tegen een grijze hemel. En juist door die wonderbaarlijk kleurrijke en vrolijke werelden die hij schept, weet hij zijn lezers op onverwachte momenten mee te sleuren in konijnenholen vol diepere lagen. Zijn werk is fris, origineel, eigenzinnig en bovenal: heel erg leuk. Niet voor niets was hij stadsdichter van Groningen, werd hij door de Volkskrant uitgeroepen tot het literaire talent van 2021, speelt hij, om maar wat te noemen, binnenkort met garagejazzband Kruidkoek op Oerol en weten de liefhebbers van goede en unieke verhalen zijn nieuwe boek Visjes sinds februari te vinden. Dat boek gaat over zijn merkwaardige avontuur op een Italiaans eiland, waar hij vissen met poëzie probeert te vangen.
Nog even voor de Joost Oomen-leken onder ons: waar had je hem de laatste jaren tegen kunnen komen? “Eind 2020 verscheen mijn debuutroman Het Perenlied over het verhaal van de Bietenkoningin en dat ging allemaal goed. Daardoor tekende ik begin 2021 bij mijn uitgever voor mijn tweede roman, maar zoals dat soms gaat: er kwam van alles tussendoor. Zo werd ik door twee bevriende fotografes uitgenodigd om een maand lang in een residentie te verblijven op een Italiaans eilandje. Geen idee wat ik daar precies ging doen. Ik moest natuurlijk wel ‘iets’ maken, maar dat mocht van alles zijn”, vertelt Oomen. “Ik heb in die paar weken aantekeningen gemaakt, alleen duurde het even voor ik die weer eens open kon slaan. Kort na mijn thuiskomst begonnen de opnames voor De Slimste Mens (waar Oomen derde werd, red.), wat vrijwel direct overliep in De Parade, waarvoor ik een show had gemaakt met Willie Darktrousers. We hadden het wonderbaarlijke geluk dat het festival door kon gaan in de zomer waarin vrijwel alles werd geannuleerd. Goed, aansluitend werd dat seizoen van De Slimste Mens uitgezonden en schoot de verkoop van Het Perenlied direct, ‘pfffhoeeem’, omhoog. En ik wilde graag iets doen met dat moment. Ik dacht meteen: ik heb die aantekeningen nog liggen over het vissen met poëzie op Salina en Mirka (Farabegoli, red.) en José (Wittenveen, red.) hebben daar allerlei mooie foto’s van. Ik had het idee om daar een raar, biografisch boekje van te maken en dat zelf uit te geven in een oplage van honderd stuks ofzo. Tot ik het idee liet vallen bij de uitgever, waar ze direct razend enthousiast waren omdat die roman zo lekker liep.”
Tijdmanagement Die tweede roman werd dus eventjes aan de kant geschoven en contractueel moet er trouwens ook nog ergens een dichtbundel verschijnen. Al zou Joost Oomen Joost Oomen niet zijn als hij dat niet op een of andere manier voor elkaar weet te krijgen. Wie weet verschijnt er in de toekomst nog een tijdsmanagementboek van zijn hand, want hoewel het zijn missie is om de wereld ‘vrolijker en minder efficiënt’ te maken, weet hij met zijn tijd wel raad. Een van zijn geheimen? Residenties. Deze keer was het een Italiaans eiland, eerder schreef Oomen het geraamte van zijn debuut in Zeeland. “Thuis is er altijd wel wat te doen en kom ik er niet aan toe om aan een lang stuk te schrijven. Tijdens zo’n residentie kán ik nergens anders mee bezig zijn en dan ontstaat er wat. Zeker door dit boek heb ik de smaak te pakken om ergens naartoe te gaan en daar iets over te schrijven. Het is gewoon ontzettend leuk om avonturenboekjes te maken”, zegt Oomen. Wat voor indruk heeft Salina op hem achtergelaten? “Voor mij was het echt magisch! Misschien geeft het boek een vertekend beeld aangezien er destijds geen toeristen waren en wij alleen met de vaste bewoners op het eiland zaten. Voor mij was Salina perfect omdat het zo klein was. De plek waar het verhaal zich afspeelt was een afgebakende arena en ik had een duidelijk taakje; namelijk een vis vangen met een gedicht. Die begrenzing zorgde er voor dat ik bijvoorbeeld ineens over de pandemie ging schrijven. Iets waar ik nooit over geschreven als ik in Amsterdam was gebleven. Alleen daar kwam de marine letterlijk met vaccins aanvaren en was er één plekje op het eiland waar dat inenten gebeurde.”
Door deze spontane manier van werken, komt Oomen niet alleen zelf nog eens ergens; onvoorspelbare trips kunnen zomaar voor nog meer onverwachte trips zorgen. “Laatst las ik in Nijmegen voor uit mijn boek, waarna een meneer op mij afkwam die zei dat hij het boek leuk vond. Maar ook dat hij familie in Bolivia had wonen en daar binnenkort naartoe zou gaan. Bij het dorp stroomde een rivier en ja, misschien vinden die vissen poëzie ook wel leuk. Of hij mijn plan mee zou mogen nemen? En nu blijkt dus dat hij inderdaad een festival georganiseerd heeft! Met allerlei amateurdichters die gedichten voor de vissen hebben geschreven.” Op zijn telefoon laat Oomen video’s zien: “Ja, kijk, dit is dus het visjesfestival in Villa Montes, met een meisje dat een gedicht voorleest voor de vissen en kijk, ze hebben ook spandoeken met visjes erop en er zijn volksdansen. Er was dit jaar nog geen geld om mij over te laten komen, maar volgend jaar misschien wel.”
Wonen op een eiland Zo’n met poëzie vissende dichter is dus helemaal zo gek nog niet: “Op Salina vonden ze mijn idee om vissen met poëzie te vangen helemaal niet zo vreemd. Al waren ze misschien vriendelijk omdat we te gast waren en lachten ze er achter mijn rug om. Dat zou best kunnen. Het leuke was dat we snel opgenomen werden in die kleine eiland-community. De mensen van de residentie stelden mij aan iedereen voor als dichter en vanaf dat moment was dat mijn rol op het eiland. Net als je de postbode en de bakker hebt. Ja, ik heb mij daar enorm vermaakt en ik zou daar best willen wonen. Alleen ze organiseren zo weinig avondjes met Nederlandse poëzie, hè. Dat is wel jammer”, grijnst hij. Oomen weet het absurde in Visjes op te schrijven alsof het nooit anders geweest is. Misschien wel zoals het zou moeten zijn. Vissen die gevoel hebben voor poëzie: waarom niet? Terwijl hij wacht op zijn exclusieve visvergunning, waarvoor hij de burgemeester netjes een brief heeft geschreven, gaat hij ondertussen al op onderzoek uit. Met zijn snorkeltje en duikbril, drijvend op de schitterende Italiaanse wateren. Heremietkreeften steken hun koppies uit hun schelp als Oomen gedichten van Remco Campert voorleest en een groepje vissen zwemt aandachtig om hem heen als hij werk voordraagt van Johnny van Doorn.
Het fijne aan het lezen aan Oomens werk is de hernieuwde levenslust die als een gloed over de pagina’s licht. Mogelijk hebben anderen dat wat minder nodig, maar na het lezen van Visjes zie je plotseling alles om je heen. De schoonheid die in alles te vinden is als je ervoor openstaat, al die mensjes die maar wat aanmodderen (net als jij en ik) en al dat prachtige leven van de planten en de dieren. Want wat is nou eigenlijk het verschil tussen jouw leven en dat van een vis? Het is niet meer of minder waard. Samen op deze wereld, onder de sterren de maan en in het water of op het land. “Bij Het Perenlied was het echt een vooropgesteld doel om iets kleurrijks en vrolijks te maken, maar bij dit boek kon het niet anders, want dat eiland is zó mooi. Je kunt niet anders dan er fucking lyrisch over zijn, het is echt fantastisch. Het boek zelf is daarentegen wat moeilijker te plaatsen, vooral voor boekhandels. Het is non-fictie, maar ja: wat voor soort? Het is al ergens gespot bij de reisboeken, maar dat is het niet helemaal. Ik snap dat het niet super duidelijk is, maar stiekem was ik daar op uit: wat is dat nou weer? Ik heb zelf weleens dat ik een of ander experimenteel boek uit de jaren zestig pak in een antiquariaat en denk: wat is dit dan weer? Dat is dan een boek dat ik wil hebben. Ik zou het mooi vinden als Visjes over vijftig jaar in een tweedehandsboekenzaakje ligt en denkt: ‘wat is dit voor iets raars? Wie is dat kereltje met die venkelstok op de voorkant? Waarom zet hij zichzelf op de voorkant van zijn boek, wat is dat voor raar gedrag?’ Maar waar ik nu vooral op hoop, is dat mensen deze zomer met vakantie gaan naar Salina met mijn boekje in hun hand. En dat die eilanders dat dan zien en denken: ‘huh, was dat niet die lijpe dichter die hier toen een vis kwam vangen met een gedicht?! En nu lopen er allemaal mensen met dat boek… Hoe zit dat dan?!’”
De Twintigers We gaan Oomen voor nu even weer zijn gang laten gaan, want zoals gezegd moet hij deze dagen ‘altijd door’. Een korte blik op zijn agenda: “Van de week speelde ik het voorprogramma van Lucky Fonz III in TivoliVredenburg, gisteren trad ik op in het Bimhuis en vanavond presenteer ik een Poetry Slam in Utrecht. Daarnaast schrijf ik wekelijks een column voor Dagblad van het Noorden en de Leeuwarder Courant, heb ik losse schrijfopdrachten, organiseer en presenteer ik avonden, ga ik nog een theaterstuk maken en schrijf ik theaterteksten voor andere mensen. Ondertussen houd ik met Stefanie Liebreks en Yentl van Stokkum de Instagram-pagina Poëzie is een Daad bij, waarop we dagelijks een gedicht delen. Dus ja, daar zit een hoop nachtwerk bij. Maar dat is toch het moderne kunstenaarschap? Alles bovenop elkaar en maar gewoon doen en gaan. Al vindt mijn moeder dat ik wel weer eens langs mag komen.”
Als laatste, niet te vergeten: de tour met De Twintigers. Met Wout Waanders heeft Oomen een clubje verzameld van schrijvers die tijdens de pandemie gedebuteerd zijn en zichzelf in de ‘offline wereld’ niet of nauwelijks voor hebben kunnen stellen: “We hebben het georganiseerd om te laten zien: kijk, deze mensen bestaan. Daarnaast mis je niet alleen het optreden zelf, maar je ontmoet net zo goed andere schrijvers, waarmee je dan weer gaat hangen. Zoiets is goed voor de literaire scene en dat is tijdens de pandemie dus niet gebeurd. Inmiddels is er onder die jonge schrijvers al wat meer een scene ontstaan, dat is super leuk.” Onder meer Simone Atangana Bekono, Valentijn Hoogenkamp, Sholeh Rezazadeh, Mattijs Deraedt, Dorien de Wit, Roos Vlogman en Loes Wijnhoven zijn van de partij. “Voor mij is het ook leuk. Want het is gewoon kut om te debuteren tijdens zo’n pandemie. Voor mijn debuut heb ik geen boekpresentatie kunnen houden en voor Visjes óók niet. Dat is jammer hoor, als je er zolang aan gewerkt heb.”
De negen beste acts die je tijdens London Calling moet zien (20 & 21 mei, Paradiso)
De mei-editie van London Calling dit jaar is belachelijk. Er is zoveel te zien dat ook wij niet goed weten waar we moeten beginnen. Maar we hebben ons best gedaan en daarbij hebben we negen acts uitgelicht die je hoe dan ook dit weekendniet mag missen in Paradiso.
Het gaat van onweerstaanbare country naar een artiest die samenwerkt met namen als David Byrne en FKA Twigs, en vanaf daar rechtstreeks door naar een band die is getekend door de oude labelbaas van Oasis, The Jesus And Mary Chain en Primal Scream tot de sicke postrockband van de zoon van Liam Gallagher…! Er zitten nog allerlei muzikale paradijsvogels tussenin, die je kunt ontdekken op de website van het festival of door gewoon een kaartje te kopen en jezelf twee dagen onder te dompelen in de Amsterdamse poptempel. Zo simpel kan het soms zijn.
Zet ondertussen de officiële playlist van het festival op en scroll snel verder naar al die jonge honden die staan te popelen om ontdekt te worden.
Vrijdag
Courting Net als je alle opwindende postpunkbands gehoord denkt te hebben, duikt Courting uit Liverpool ineens op. Hallo, zeg! Een stel stuiterende halve liters die in het kielzog van bands als Sports Team varen en vrijdag die Union Jack in Paradiso komen prikken.
The Clockworks Deze Ieren zijn er klaar voor! Zo was Alan McGee bij een repetitie van de band en tekende hij ze on the spot. De oude baas van Creation Records, mede verantwoordelijk voor het succes van Oasis, Primal Scream en The Jesus and Mary Chain, weet duidelijk nog altijd waar hij het over heeft.
Lime Garden Deze vlotte band glipt iedere keer weer door je vingers als je hem gevangen denkt te hebben. We hebben het over Lime Garden uit Brighton, het viertal dat je telkens op het verkeerde been zet met een mengelmoes van nonchalante neo-indierock, donkere disco en frisse tintelpop. Met muziek die aan Warpaint doet denken en singles als Clockwork en Sick & Tired (uitgebracht bij het hipper dan hippe So Young Records) heeft de band een jaloersmakende liveset in handen.
Water From Your Eyes Het vijfde album van dit New Yorkse duo komt van een andere planeet. Je verdwaalt tussen honderden lagen die je opzuigen in een druggy sprookjeswereld waar je absoluut nog nooit geweest bent. Holy f*ck!
Zaterdag
Automation Niet zo gek dat Iggy Pop fan is van deze Londense postrockers, met hun diepe, gespannen nummers zuigen ze je kopje onder in een woeste draaikolk. Een van de leden, Lennon Gallagher, heeft het trouwens niet van een vreemde, zijn vader heet Liam…
Ethan P. Flynn Hij werkt met artiesten als David Byrne, FKA Twigs en Slowthai noemt hem een ‘legende in wording’, Daar heeft ‘ie een punt, want welke kant Ethan P. Flynn ook opvliegt: alles klinkt geniaal. Check vanavond zelf zijn eigenzinnige show maar eens.
Nixer Oeeee, dit is gevaarlijke muziek! De new wave van Nixer herken je meteen aan de stuiterende gitaarpartijen en vlijmscherpe teksten over gentrificatie, ware liefde, keuzes en gevoelens. Niet voor doetjes.
CMAT Wil je het over een hele andere boeg gooien? CMAT is de popster in de dop die jouw zaterdag op zijn kop gaat zetten. Kleurrijke country met een vette knipoog, die stiekem veel toffer is dan je ooit had verwacht.
Silverbacks De hobbel-de-bobbel-postpunk van Silverbacks gaat een van de grote verrassingen worden tijdens deze editie van London Calling. Trappen tegen kantoorbanen en alles wat hip is met knetterende gitaarbommetjes. #omcirkelen
Sniester gaat er een ‘complete bende’ van maken op 27 & 28 mei
The Daily Indie is uiteindelijk op aarde om jou kennis te laten maken met de beste muziek, de mooiste kunstenaars en de spannendste evenementen. We kunnen het nog steeds niet helemaal geloven, maar dat kunnen we allemaal weer met je delen. Eindelijk. Dus daar gaan we: het laatste weekend van mei trekken we naar Sniester voor het lekkerste en vieste festival van Den Haag en jij moet mee!
Wil je ondertussen meeluisteren, check dan hier een playlist van het festival.
Op vrijdag 27 en zaterdag 28 mei staat het high energy festival weer in volle glorie op het programma en de rillingen schieten al over onze rug als we eraan denken. Een weekend lang lekker door het Haagse Popdistrict van de stad knallen: van de Grote Markt met al zijn clubs en kroegen tot aan poppodium Paard waar de deuren zich zullen openen. Programmeur Marco Bijsterbosch vat ‘de heftigste line-up tot nu toe’ als volgt samen: “We zijn er vol voor gegaan dit jaar. De Britse acts die eerder niet konden komen wegens inreisbeperkingen komen alsnog hun belofte inlossen, en we hebben die lijst aangevuld met muzikanten die zich bij elke show het snot voor de ogen spelen. Ze gaan er een complete bende van maken.” Laten we daar maar eens induiken dan!
Startend met een huishoudelijke mededeling: een ticket voor beide dagen kost veertig piek en dat is een goede deal, hoor. Goed, laten we beginnen bij een van de headliners van het festival: Sports Team, de band die Nederland met zijn debuutalbum Deep Down Happy maar ten dele kon veroveren tijdens de pandemie. Het album belandde in het Verenigd Koninkrijk ondertussen wel op de tweede plaats in de albumcharts en moest alleen Lady Gaga voor zich laten. Niet slecht. Wij spraken destijds maar al te graag met de band, want dit (logischerwijs) veel geboekte zestal dendert de vullingen uit je kiezen. Daar kwamen we er onder meer achter waarom Sports Team het hier kennelijk zo lekker doet: “Ik denk dat het zo goed gaat in Nederland, omdat de mensen ons snappen. We hebben een bepaalde spot in onze teksten en manier van spelen. Als we bijvoorbeeld in Amerika staan, snappen de mensen dit niet meteen. Maar Nederlanders, met al hun directheid, zitten qua humor op één lijn met ons, waardoor er meteen een soort chemie ontstaat.”
Heb je deze al omcirkeld? Door naar een andere topper, waarvan we mogen aannemen dat die al netjes bij iedereen rood omcirkeld staat. Vorig jaar bracht het coldwave-vijftal Whispering Sons uit België zijn tweede album Several Others uit en onze eigen postpunk-correspondent kwam tot het oordeel dat de bekende postpunk-sferen die we eerder hoorden nu nóg een stuk directer binnenkomen. Dat belooft nog wat dan.
Daarover gesproken: Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs springt op de poster niet alleen in het oog door de bandnaam die bijna een regel inneemt, maar net zo goed door de snoeiharde acidrock, stoner en psychy doom. De band uit Newcastle bracht in ongeluksjaar 2020 zijn album Viscerals uit, maar het voordeel is: als je er nu naar luistert is het bijzonder duidelijk dat deze obscure plaat de tijd bijzonder goed doorstaan heeft. Live is het helemaal een slachthuis, we waarschuwen je alvast.
Van links naar rechts Wat ons betreft is Goat Girl een van de absolute headliners van het festival, de Londense band heeft twee ongeëvenaarde albums in zijn oeuvre die zowel compleet experimenteel en ronduit fun zijn en je tegelijkertijd van links naar rechts zwiepen tot je je evenwicht kwijt bent. Niet voor niets brengen de vier muzikantes hun muziek uit via het legendarische Rough Trade. Het voelt soms alsof de band opgesloten zit in een cocon, waar langzaam scheurtjes in ontstaan en je als luisteraar doorheen moet kruipen om de kleuren aan de binnenkant te ontdekken. Tijdens een eerder interview van ons met de band kregen we al wat te zien, dat lees je hier.
“Er moet geknald worden“ Nog een stukkie harder gaat het eraan toe bij een hele andere rits bands, want Sniester gaat duidelijk voor de hardere lijn. Dat was al langer het idee, zo spraken we Sniester-programmeur Marco Bijsterbosch toen de schaduw van je-weet-wel langzaam over de wereld begon te kruipen, waarin hij aangaf dat er simpelweg geknald moet worden tijdens Sniester. Geen gelul meer. Met bands als het genadeloze Cocaine Piss, de gabbernoise van Onmens, de grillige heren van Pulled Apart By Horses, het queerpunktrio Grandmas House en vergeet Heavy Lungs niet, met zijn bloeddrukverhogende verzameling grungepunk.
Al willen we graag een lans breken voor LIFE, uit het Engelse Hull. Een band die, ja, aardig wat aandacht krijgt, maar nog veel meer verdient. Al sinds het indrukwekkende debuutalbum Popular Music uit 2017 is de band niet te stoppen. Toen we de band spraken in datzelfde jaar kwamen we er al snel achter waar die geëngageerde teksten en houding vandaan komt. In de periode dat de Brexit en Trump nog de grootste problemen op aarde leken. Inmiddels zullen ze vast genoeg andere onderwerpen aansnijden, die liggen zoals altijd (helaas) voor het oprapen.
Hollandse glorie Een afdeling die tijdens Sniester nooit over wordt geslagen is de Nederlandse afdeling en die is zoals altijd goed gevuld. Van de Rotterdamse trammelantjes van Tramhaus, het aanstekelijk brutale Bongloard, garagey powertrio Kalaallit Nunaat waar je nog veel meer gaat horen dit jaar, heerlijk heldere herrie van Knife Massage (dat flink uit de klauwen kan lopen trouwens), de indiepoppers van POM, postpunkhelden Rats On Rafts en de lokale helden van Wodan Boys die het licht uit trappen. Hard en compromisloos, zoals we het graag hebben.
Jongehondenparade En dan zijn we er nóg niet! Want verstopt tussen de struiken van deze uit de klauwen gelopen festivalposter willen we je graag wijzen op The Lounge Society. Een jong kwartet aan buitenbeentjes uit Hebden Bridge die zich een gat in de rondte touren en vers geolied het podium opvliegen met disco, funk en postpunkrandjes. Een hele ‘jongehondenparade’ is er met Meltheads, muziekminnende Vlamingen weten waar we het over hebben, want daar schuimen ze alle podia af. Een van de veelbelovendste bands uit Nederland, om daar trouwens nog even op terug te komen, is de band die giert onder het heerlijke motto: ‘Maximum living on a minimum wage.’ Oftewel Real Farmer, de donkere garageband die met opengesperde klauwen naar Den Haag rijdt.
Wil je recht-voor-je-raap-punk uit Australië, wat toch altijd net wat lijper is: Pist Idiots is jouw band waar je er nog lekker eentje bij open kan trekken. Voor ons trouwens nieuw, maar dat maakt deze groep zeker niet minder intens of overdonderend: de zoveelste postpunkband die toch gewoon weer onweerstaanbaar lekker klinkt: Headshrinkers. Met een paar singles op hun naam, zuigt dit kwartet op een heerlijke manier de energie uit je lijf. En anders doet Home Counties dat nog wel effe, die weer zijn eigen mix van postpunk maakt, alleen dan met een mathematische formule die de gekste geluidjes en instrumentjes precies in elkaar weet te proppen.
Friday Release Day van 19 november met Toverberg, Mr. Twin Sister, Big Thief en Cate Le Bon
Al is het aantal niet zo groot, de twee albums die we vandaag voor je hebben geselecteerd zijn wel erg goed. Want ja, langzaam gaan we richting de ‘echt’ donkere maanden en dan wordt het vaak wat minder druk in de release-agenda. De momenten komen eraan waarop we terug gaan blikken op een jaar dat, ja, wat voor jaar was het eigenlijk…?
We hebben wel twee albums die we je op het hart willen drukken. De eerste is die van Mr. Twin Sister, de band die in Het Grote Indietijdperk zulke hoge ogen gooide met dat zelfgetitelde debuutalbum. Vandaag is Al Mundo Azul uit en daarnaast het eerste album van Toverberg, de doorontwikkeling van Lars and the Magic Mountain, toch zeker geen onbekende in deze contreien.
Flippen we door de bak met singles, waarin we onder meer werk vinden van T Truman, Nukuluk, Ibeyi, LIFE, Just Mustard, Horsegirl, Wunderhorse, Wu-Lu, Ovlov, King Hannah, Reptaliens, Cate Le Bon, Alex Cameron, Big Thief, Silverbacks, A Place To Bury Strangers, Honeyglaze, Eades, Mattiel, Prima Queen, Sun June, Gabriels, Socks;SportsSocks en Robin Kester ft. Kaap.
Friday Release Day van 12 november met IDLES, Jon Hopkins, Pip Blom, Meskerem Mees en Courtney Barnett
Na een avondje in Le Guess Who? in de zenuwen en zintuigen te hebben zitten, zweef je de volgende dag altijd nog een beetje op een roze, licht naar alcohol en naar vrienden geurende wolk. Vandaag is het niet anders, terwijl we zoals elke vrijdag alle nieuwe albums en singles op een rijtje zetten voor je. Een hoop moois, let maar op!
Nieuwe albums hebben we een aantal toppers. Wat te denken van het lopende geluidswonder Jon Hopkins, de stevige lieverds van IDLES, maar ook Pip Blom, Meskerem Mees en Courtney Barnett. Hopelijk genoeg om in ieder geval tijdelijk de bitterzoete smaak van de nieuwe maatregelen mee weg te spoelen.
Nieuwe tracks zijn er in alle kleuren van de regenboog. Met onder meer nieuw werk van Buzzard Buzzard Buzzard, Jasmyn, Palace, ANNA, Day Wave, Gang Of Youths, YoungRubbi, Avid Dancer, C Duncan, Voka Gentle, Donkey Kid, Swim Deep ft. Phoebe Green, Valley Palace, July Talk, Ibibio Sound Machine, Walt Disco, jennylee, Thank, Jenny Hval, Nilüfer Yanya, Vundabar, Palace Winter, Beach House en Mitski.
Alles moet anders en Le Guess Who? viert de verandering tijdens een bijzonder weekend
Le Guess Who?, och och: wat hebben we hier lang over liggen dromen. Met een samenleving die weer op het randje van sluiten staat, voelt deze avond als een soort begin en een einde. Een muzikale ronde om de zon, een intense vierdaagse, op het randje van de vulkaan. En ja, zonder een volgeplempt festivalseizoen achter de kiezen geniet je er dan nog meer van, wanneer je weer in Utrecht aankomt.
Goed, noem het een hernieuwde waardering. Voor misschien het laatste liveverslag van het jaar. Als in een openbaring stappen we in het licht van TivoliVredenburg om te kijken hoe het er met die door elkaar geschudde wereld voor staat. Want zoveel internationale artiesten hebben we tot nu toe überhaupt nog niet gezien dit jaar en nu krijgen we ze ineens van alle kanten voor onze raap. Wat voor boodschap hebben al deze artiesten van over de hele wereld? Nou: verandering. Want veranderen moeten we. We weten het maar we doen het niet, of veel te langzaam. Alles moet anders en het moet nú gebeuren, het liefst vanavond nog. Al zullen de meesten concessies moeten doen, we moeten het omarmen. Wat leert de nieuwe generatie muzikanten ons?
Foto: Ben Houdijk
Uit Liverpool komt de zwaar melancholische King Hannah. Samen naar de ondergang met mysterieuze liedjes, die klinken als de langzaam opbrandende aardbol waar we overheen sjokken. De zanglijnen zijn rafelig, de gitaarsolo’s rokerig en groots. Namen als Mazzy Star en Sharon Van Etten zweven vanavond zachtjes op de achtergrond in de Pandora. Het broeit van ingehouden verlangens, wel of niet haalbaar. We zitten samen op een donkere weg met alleen links en rechts in de verte wat licht uit de huisjes in het land. Heel klein gloort er iets achter die donkere muur voor ons, die eerste streepjes licht, die zomaar iedere dag weer magisch verschijnen. ‘I am a woman, a brave, brave one. I am a woman, A well-made one‘, zingt ze. Voor alle vrouwen die zich ook zo voelen: het wordt tijd dat jullie de handschoen oppakken. Wellicht helpt het, wie weet.
Foto: Tim van Veen
L’Rain stelt grote en belangrijke vragen aan haar met de adem inhoudend luisterende publiek in de Ronda. In het experimentele universum van Taja Cheek stelt ze vooral de vraag centraal hoe we nou met verandering en elkaar om moeten gaan. En poh, we hebben nogal wat vragen omtrent verandering op tafel liggen. Maar na de ochtendkrant weet je als klein individuutje toch ook niet meer waar je moet beginnen of wat nu weer onze ondergang inluidt. Er zijn momenten waarop je denkt: het is teveel, laat ook maar. Het nieuwe album Fatigue van de muzikante uit Brooklyn is met tijden dan ook duister en zwaarmoedig, maar daartegenover staan altijd veerkracht en hoop. Boodschappen en gevoelens die we kunnen gebruiken. Uit die opstijgende mist komt L’Rain vanavond tevoorschijn.
Ze sproeit een luchtje rondom de bandleden en zichzelf en het podium is gezuiverd, klaar voor een geestverruimend uurtje. Vintage Le Guess Who?, waar je op onbewaakte momenten je waant in een wereld zoals die ook zou kunnen zijn. Zo mooi, kwetsbaar en krachtig. Je begrijpt jezelf, je begrijpt elkaar en dingen vallen op hun plaats. De mensen zorgen hier voor elkaar, terwijl die gedachten overvloeien in de belachelijke muzikaliteit van deze groep. Ze komen van alle kanten en allemaal zijn ze voortreffelijk. En ondanks 1.001 laagjes en invloeden passen ze toch allemaal in elkaar. Waar komt L’Rain vandaan, waar was ze al die tijd in ons leven?
Foto: Ben Houdijk
Van andere werelden kunnen we leren en Le Guess Who? biedt de meeste inkijkjes van alle festivals. Het grote wachten voor veel muziekliefhebbers is vanavond daarom op Arooj Aftab. De in Saoedi-Arabië geboren, in Pakistan opgegroeide en in Brooklyn wonende zangeres, die met Vulture Prince volgens velen een van de albums van het jaar heeft gemaakt. Ze is momenteel op haar eerste Europese tour en dat gaat niet onopgemerkt, getuige de volle Grote Zaal. Driekwart vol, that is. Inspiratie uit soefi-poëzie tot Jeff Buckley en alle culturen die Aftab door de jaren heen ingeademd heeft, leiden vanavond tot vijftig minuten aan buitengewoon mooie muziek. Rillingen en open monden waar je kijkt. Vrede hangt in de lucht tussen de klanken van minimalistische liedjes. De muziek doolt met haar maakster over de wereld, zoals meer dan ooit dat doen of toe gedwongen zijn, en overal druipen er nieuwe invloeden en gedachtes in haar liedjes. Eventjes is deze culturele kosmos in Utrecht en mogen we het van dichtbij meemaken. Zang, harp en gitaar, een wolk uit het westen en eentje uit het oosten die ergens in de verte op elkaar botsen. Wat schichten, wat later gerommel.
Met een harpiste die als een ‘motherfucker’ (gehoord in de zaal) haar instrument staat te bewerken en een contrabassist die zijn hand niet omdraait voor een indrukwekkende zangpartij of zijn bas een kwartslag draait om er een percussie-instrument van te maken. Ze hebben het naar hun zin vanavond, want hoe toegewijd de muziek van Aftab ook klinkt, ze houdt van de uitgelaten vibe die in de zaal hangt. We moeten niet te ingewikkeld doen over haar muziek, uiteindelijk gaat het gewoon over liefde, verlies en bedwelming.
Foto: Ben Houdijk
Het maakt niet veel uit wat Phil Elverum doet. Met een gitaar en een verhaal krijgt hij elke zaal muisstil. Dit jaar is hij een van de curatoren op het festival met een schitterend programma en op de eerste avond in TivoliVredenburg laat hij zien waarom hij daarvoor gekozen is. Dat doet hij met zijn ‘autobiografie op muziek’, AKA het album Microphones in 2020, de eerste plaat sinds zeventien jaar die hij als The Microphones uitbracht. Daarop vertelt Elverum zijn levensverhaal en artistieke vorming in wonderbaarlijke details, nu en dan onderbroken door een volledig openbreken van de aarde met een bas en een distortion-effect waarop de knoppen niet verder naar rechts gedraaid konden worden. Met de laatste strofe: Now only. And there’s no end. Daar laten we het bij.
Sfeerfoto’s en SUUNS: Tess Janssen. Gabriels en Scotch Rolex feat. MC Yallah & Lord Spikeheart: Maarten Mooijman.
In première: Fee Reynaert graaft ‘lange tunnels’ op het intieme Vanaf Hier
Op dit soort momenten voelen wij ons altijd vereerd, zo mogen wij vandaag het persoonlijke verhaal van Fee Reynaert met de rest van de wereld delen. We hebben het dan over Vanaf Hier, een liedje dat ontstond na de dood van Reynaerts moeder. Wat ze niet alleen prachtig in muziek om wist te zetten, maar eveneens in een videoclip die vandaag bij ons in première gaat.
Reynaert is druk bezig met dit autobiografische project, zo was ze dit jaar te zien op het Boslab Theaterfestival en het West Beach Film Festival in Amsterdam en verschijnt op 18 februari haar debuut-EP. Haar emotioneel geladen liedjes voelen vrij en raken duidelijk niet alleen bij ons een snaar. Zo haalde de aan het conservatorium opgeleide muzikante vorig jaar zevenduizend euro binnen voor haar EP, door middel van een crowdfund via Voordekunst.
Vandaag laten we de videoclip bij het titelnummer van de nieuwe EP in première gaan. Een schitterend en klein liedje dat volgende maand overigens live te horen is in de Oosterkerk in Amsterdam, tijdens een heuse pre-releaseparty op 11 december. Maar eerst leggen we Reynaert een aantal vragen voor, om te ontdekken waar ze allemaal mee bezig is en de achtergronden bij haar nieuwe werk.
Fee, kun je ons vertellen wat jou naast muziek momenteel allemaal bezighoudt? “Hoe kan ik leven van de dingen waar ik van houd? Ik heb hierin het afgelopen jaar grote stappen kunnen zetten. Mijn debuut-EP komt uit en ik werk als actrice en docent. Tijdens het professionaliseren van mijn werk kom ik regelmatig spanning en onzekerheid tegen. Wat mij bezighoudt is: hoe overwin ik dit? Omdat ik met mijn EP voor het eerst een groot project uitvoer zijn er natuurlijk veel nieuwe momenten die vragen om een aanpak. Welke gage vraag ik voor een optreden? Welke feedback neem ik mee? Hoe los ik dingen op zonder in paniek te raken? De zakelijke kant neemt soms de overhand, maar ik vind het belangrijk om te blijven creëren. Dans- en saxofoonlessen zorgen ervoor dat ik creatief meer ruimte voel en mezelf losser kan maken. Ik denk vaak teveel na, maar zo daag ik mezelf uit om meer op durf en intuïtie te varen.”
“Verder ben ik veel bezig met de toekomst van cultuur in Nederland. Ik droom al een tijd van het oprichten van de Cultuurpartij en fantaseer graag over wie ik dan als lijsttrekkers zou willen. En natuurlijk houdt de huidige situatie mij enorm bezig. Het is op de voor- en achtergrond continu aanwezig en we zijn er nog niet vanaf.”
Geef ons een beeld van je muzikale project als je wil, wat moeten we nou echt weten? “In 2018 begon ik met het schrijven van mijn project Vanaf Hier. Een aantal belangrijke momenten uit mijn leven heb ik daarmee in woorden en klank uitgedrukt. Dat heeft mij geholpen om grijpbaar te maken wat ik voelde. Uitgaande van de teksten, akkoorden en melodieën begon ik mij voor te bereiden op optredens. Tijdens de repetities met bevriende muzikanten ontstonden arrangementen die mijn muziek meer kleur gaven in ritmische of klankmatige zin. Toen alle nummers een sterke bandsound hadden, ben ik met een vriend arrangementen voor strijkers gaan schrijven, omdat ik voelde dat dit de sound af zou maken.”
Waar gaat deze single voor jou persoonlijk over? “Vanaf Hier is twee jaar na het overlijden van mijn moeder ontstaan. Ik belandde in een staat waarin ik heel dichtbij haar stond, haar bijna werd, maar ook sterk naar haar op zoek was zonder daar erg bewust van te zijn. Ik stapte vaak op de fiets om lange tochten te maken, alleen maar om een omgeving op te zoeken waar ik zonder te spreken begrepen werd. Het gemis overviel mij vaak en daarom moest ik snel naar buiten om die spanning los te laten. Vanaf Hier omschrijft de periode net voordat ik het echt even niet meer wist. Ik besefte mij dat ik in die jaren eigenlijk aan het wachten was tot ze weer terug zou komen, maar wist dat ik mezelf voor de gek hield. Als ik het nu luister of zing, dan weet ik waar het vandaan komt, maar is de lading veranderd in een sterk gevoel waar ik met haar in contact sta. Dat voelt heel erg fijn.”
Je brengt vandaag de videoclip Vanaf Hier uit, hoe is deze clip tot stand gekomen? “Het nummer vroeg om beeld en dans. Ik werd een enorme fan van de dansfilm SISTERS van regisseuse Daphne Lucker en ik heb haar toen een mail gestuurd met: ‘Hoi Daphne, je kent mij niet, maar ik vind je werk ontzettend mooi. Ik heb hier een song, wil je met mij een videoclip maken?’ En ze zei ‘ja’! Het klikte goed tussen Daphne en mij en het was duidelijk dat we hier iets heel moois van wilde maken. We gebruikten mijn verhaal en de foto’s van mijn EP als inspiratie en zijn toen begonnen met het maken van moodboards en verhaallijnen.”
“Wanneer we gesetteld waren met onze keuzes, ben ik gaan werken met danseres Katharina Conradi. Zij heeft mij geïntroduceerd aan dans en we bouwden een band op die je terugzag in onze bewegingen. Choreografe Romee van de Meent onderzocht hoe ik met dans het beste mijn verhaal kon overdragen en heeft ontzettend knap mijn bewegingstaal en tekst omgezet in een choreografie.”
Het jaar is alweer bijna afgelopen, wat heb jij de komende tijd nog allemaal op de planning staan? “De pre-release party van mijn debuut-EP op 11 december! Ik geef dan een concert samen met band en strijkkwartet in de Oosterkerk in Amsterdam. De EP komt pas echt uit op 18 februari, maar voor iedereen die mij dit afgelopen jaar heeft gesteund en nieuwsgierig is, geef ik een pre-release party. De Oosterkerk staat in de buurt waar ik ben opgegroeid en voelt als de perfecte plek om dit persoonlijke project af te trappen! Volgend jaar zal in het teken staan van optredens en het ontmoeten van nieuwe luisteraars, te beginnen met een release-tour in het voorjaar rondom de dan op vinyl uitgekomen EP.”
Friday Release Day van 5 november met Parcels, Snail Mail, Hana Vu, TESSEL en Emma Ruth Rundle
De eerste vrijdag van november gaat van start met flink wat mooie releases. Van blinkende pop tot aardedonkere pop en alles daartussenin. Laat ons je meenemen door alle nieuwe albums en singles die de moeite waard zijn.
Albums genoeg om de komende dagen in te duiken, zo is er onder meer een nieuwe Parcels-parel getiteld Day/Night, vol met die heerlijk gladde en hippe indiepop. Wat denk je van Snail Mail, de liedjesmgaiër Lindsey Jordan brengt vandaag het ontroerende Valentine uit. Andere titels die je vast klaar mag zetten in de wachtrij is die duistere plaat van Emma Ruth Rundle, de goed geflipte muziek van Hana Vu en een kekke EP van onze indie-darlings TESSEL.
Singles genoeg ook weer deze week, onder meer van Toverberg, Jenny Lewis, Cola, Melkbelly, Saba ft. Douad, DoFlame, Master Peace, Oscar Scheller, Easy Life, Shame, Bleach Lab, L’éclair, Sinead O Brien, BEA1991, Foals, Steve Gunn, Connan Mockasin, Alt-J, Motrik, Margot, The Horrors, APRE, Habibi, IDLES, Meernaa, Boss, Strange Ranger, Ellie Bleach en DEADLETTER.
Friday Release Day van 29 oktober met Geese, Lewsberg, Marissa Nadler, The Parrots en Sam Evian
Hoe raar wij het ook vinden dat we overal opmerkingen horen in de trant van: “Het is de eerste keer na corona dat (vul een denkbare activiteit in)”, want we zijn er echt nog lang niet vanaf. We houden ons hart dan ook vast voor de persconferentie van volgende week. Goed, voor die tijd zetten we nog wat muzikale hoogtepunten op een rij. Daar kun je tenminste altijd van genieten.
Het is niet mis, hoor. Zo is er een verrassingsalbum van Lewsberg(!), het debuutalbum van het opwindende Geese uit Brooklyn, de voortreffelijke schoonheid van Marissa Nadlers duistere muziek (foto) en nog een nieuwe plaat van Sam Evian, een naar onze mening zeer ondergewaardeerde indie-troubadour.
Nieuwe singles komen in flinke aantallen op ons en dus op jou af. Zo hebben we onder meer nieuw werk van SASAMI, Alex Lahey, Lewsberg, Parquet Courts, Ashley Henry, Hurray For The Riff Raff, Yard Act, NewDad, Caleb Kunle, Shygirl, Honey Guide, Exit Kid, BENEE, Mhaol, Beirut, Findlay, Penelope Isles, Snail Mail, Metronomy, The Shadow Machine, Beach Bunny en Frances Baker.
Friday Release Day van 22 oktober met Parquet Courts, Bedouine, Circuit Des Yeux, Hand Habits en Helado Negro
Goedemorgen, het lijkt wel Sinterklaas met al die releases vandaag. Zo’n lange lijst met strakke albums hebben we in tijden niet gehad. We gaan je er alles over vertellen in deze Friday Release Day van 22 oktober, het wordt een feestje voor je oren.
Nieuwe albums hebben we onder meer van JPEGMAFIA, de betoverende Bedouine, de New Yorkse indie-grootheden van Parquet Courts, de ongeëvenaarde wereld van Circuit Des Yeux gaat weer open, liedjestovenaar Hiss Golden Messenger, een van de interessantste namen van afgelopen jaar Hand Habits, de nieuwste Trouble In Mind-talenten van Dummy en vergeet Helado Negro niet, die in topvorm is op zijn nieuwe album Far In. Dat is geen slechts oogst, toch?
Nieuwe singletjes hebben we ook en dat is geen sinecure. Met werk van onder meer Hippo Campus, jennylee, Josef Salvat, HEALTH ft. Poppy, Melin Melyn, Mystic Peach, Parquet Courts, Animal Collective, Real Estate, All We Are, Weval, Enola Gay, Wet ft. Blood Orange, The Klittens, Cero Ismael ft. Raven Artson, Cosmic Crooner, TOPS, Lime Garden, BODEGA, Anjimile, Neal Francis, Chelsea Carmichael, Melts, Parcels, ENNY ft. Odeal, Foyer Red, Ultra Q, Jackson Dyer, Nick Mono en Chartreuse.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
